Deel 3.
Zoals beloofd een
derde deel over onze tocht der tochten, de tocht van 15 landen in 24 uur, de
tocht van alweer een tijdje geleden waar we met zijn vieren in 15 landen een
cache hebben gezocht, gevonden en gelogd, en dat binnen 24 uur. Maak er maar
wat moois van.
De kater achteraf.
Mijn broer heeft
ondertussen een hekel aan mij gekregen omdat ik hem blijkbaar toch niet
helemaal duidelijk had verteld wat een kolerewerk het is om al die fijne en
mooie stickers van zijn auto af te krijgen J. Sorry broedert!
Mijn boekhouder
is boos op mij omdat we afgesproken hadden geen grote onverantwoorde uitgaven
meer te doen zonder overleg en nu blijkt opeens dat er mogelijk nog wat boetes
kunnen binnenkomen voor het overschrijden van de maximum snelheid. Zucht.
Jesse Klaver
stond zelfs afgelopen dinsdag bij mij op de deur te bonken, met de vraag of ik
wel enig benul had hoeveel CO2 ik met deze uitspatting de atmosfeer in had
gejaagd.....
Maar niet heus.
Maar wat een lol
hebben we gehad joh! Ervoor, tijdens en
erna. En als ik weet of ik nog kredietwaardig ben na binnenkomst van eventuele
boetes, dan zou ik het zo weer doen. Sterker nog, ik zou het nog beter doen.
Geen 15 landen maar gewoon gaan voor 16 landen in 24 uur!
De hele reis
wordt tot op de minuut/kilometer geanalyseerd; waar kunnen we nog meer CO2 de
lucht in jagen, uh pardon, waar kunnen we nog zuiniger rijden, waar kunnen we
nog meer gebruik maken van de zwaartekracht en bovenal, hoe kunnen we meer
kilometers maken in 24 uur? En dan het liefst 200km extra. Voor dat ene land
meer. Land nummer 16! Welk gezelschap gaat dat het eerste lukken?
Het uitzicht (nacht).
Uiteraard kan je
24 uur verdelen in donker (nacht) en licht (overdag). In het donker zie je vrij
goed wat verlicht is, en in het licht zie je slecht wat donker is.
Generaliserend kan je dan zeggen dat het menselijk oog behoefte heeft aan
licht.
Vooraf is er
enige discussie geweest onder de oorspronkelijke teamleden of we moesten gaan
voor 15 landen of dat we moesten genieten van mooie caches en mooie
vergezichten. Het werden 15 landen. De caches waren over het algemeen voor 85%
waardeloos ( snelwegcaches/oppikkers) behoudens de cache in Liechtenstein (oude
houten brug), de Brennerpas (Italië),
een pittoresk kerkje in Oostenrijk en de eindcache locatie in Polen ( wederom
en kerk), maar de vergezichten waren mooi, met een hoofdletter Z van Zeer mooi.
Van huis uit hou
ik wel van reizen. Met het gezin in een auto met Alphenkreuzer of caravan over
de snelwegen, routes nationales en ik-rij-verkeerd-wegen rijden en dan ’s
nachts ergens stoppen en overnachten. Met het geraas van verkeer op de
achtergrond. Heerlijk. OK, het was dan wel altijd zomer, maar het was altijd zo
fijn familiair.
Hetzelfde gevoel
had ik ook tijdens deze trip; overal waar we stopten kon je proeven van het
nachtleven. De benzinepomphouder die achter kogelvrijglas wachtte op de
verdwaalde klant die zoekende was naar brandstof, de neerslachtige beambte die
vanachter (wederom kogelvrij) glas van het tolhuisje geld in ontvangst nam en
tegelijkertijd je kentekenplaat controleerde of je wel genoeg gele sterren op
je EU sticker hebt. Maar je zag ook de nachtelijke globetrotters die met hun
vrachtwagen op weg waren naar verre oorden om daar hun vracht te lossen en
wereldreizigers die in april(!) de nachtrust genieten in een koepeltentje op
een stukje grasveld aan de rand van een parkeerplaats. Je snuift de geur op van
diesel, van de nacht, van het leven langs wegen die gebruikt worden om van A
naar B te komen. En hoewel je eigenlijk geen ene bal ziet van de omgeving, toch
is het een mooi uitzicht.
Het uitzicht (overdag).
En dan rij je verder.
De uren verstrijken en ook de zon wordt wakker. Ik weet nog goed dat ik op een
gegeven moment zei: “Het zou toch ondertussen wel eens lichter mogen worden.”.
Geen 5 minuten later zagen we de contouren van de Zwitserse bergen. Mooie
kleuren. Sneeuwwitte toppen. Het begin van een nieuwe dag. Oh ja, en het besef
dat je nu 24 uur wakker bent.. Nog 17 uur te gaan.
Je ziet de
skipistes, waar verrassend genoeg soms ook nog op geskied wordt ook. Witte stroken opgespoten sneeuw om het
winstgevende seizoen maar zo lang mogelijk te rekken. Het kan allemaal.
We zagen de vorm
van de bergen veranderen naarmate we verder reden. De rondige rotsen in Duitsland/Zwitserland,
de spitsige bergen in Zwitserland/Oostenrijk en de grillige pieken van de Dolomieten.
Iets wat eigenlijk helemaal niet strookt met wat ik bij aardrijkskunde ooit
geleerd heb.
Wat me wel opviel
was de hoeveelheid hout. Ongeveer op elke kilometer weg zag ik links of rechts
wel een houtzagerij. Je zal je cache maar verstopt hebben in een boomstam, dan
ben je in die contreien toch maar mooi de Sjaak als je boom wordt omgezaagd.
Nadat we
Oostenrijk achter ons gelaten hadden mocht ik voor het eerst van mijn leven
voet zetten (OK, rubberen band) in Slovenië, Kroatië en Hongarije. Maar
allemachtig; wat een schoonheid bevindt zich daar! Wat heb ik daar genoten van
het uitzicht, van de netheid, van de perfectie, van de rust.... ja eigenlijk
van alles. Stomverbaasd was ik. En ook verbijsterd. Ik dacht als inwoner van
Nederland het Walhalla gezien te hebben maar dit was gewoon zoveel keer mooier.
OK, ik moet eerlijk zeggen dat mijn waarnemingen zich beperkten tot het
natuurschoon langs de verlaten snelwegen. Maar ook dan zou ik best in een
woondoos langs de geleiderail willen bivakkeren daar.
Mij rijst dan
altijd de vraag waarom mensen zich altijd beter denken te voelen dan de natuur
van hun land. En ook ik maak mij daar schuldig aan; voorbij Amersfoort kom ik
helemaal tot rust als ik door de groene oase rij, maar op een camping in
diezelfde omgeving verwacht ik wel 24/7 internet, thuisbezorgd en een vliegveld.
Het uitzicht (De laatste loodjes).
Ondertussen waren
we op het punt gekomen dat we op zijn minst het gevoel hadden dat we errug
dichtbij ons einddoel, 15 landen in 24 uur, zouden komen, dus werd de spanning
iets minder. We weken af van ons strakke schema, de tijd tussen de stops werd
langer en we keken eigenlijk ook wel uit naar het einde. ZONDE! Dat is wel iets wat ik iedereen die deze
tocht ook gaat proberen graag wil meegeven; geniet ervan! Verzin iets om de adrenaline
vast te houden. Slaap 15 minuten, maak ruzie, doe een extreme weddenschap....
Maar verval niet in een sleur. Vergeet niet dat je elke minuut bezig bent met
een leuke tocht. Pep elkaar op! Geniet van elk moment, geniet van de omgeving.
Als ik naar
mijzelf kijk dan denk ik dat het aan zekerheid grenzende gevoel dat je het gaat
redden ook de reden is dat je de vermoeidheid gaat voelen. Misschien hadden we
nog een extra cache tussendoor moeten doen, ook al wil je zogenaamd dat (niet
reële) risico lopen.
Ook de
vermoeidheid gaat meespelen, al denk ik dat er wel een wezenlijk verschil is
tussen lichamelijk uitgeput en geestelijke behoefte aan een ritme. Wij hadden
nog even een overleg over de laatste etappes van de tocht; wie zou wat rijden? Ferry
had waarschijnlijk nog 5 dagen kunnen rijden, Elles nog meer. Ik niet, ik had
dorst.
En Frank? Die wou
heel graag de laatste kilometers maken, en dat was hem ook gegund. Hij, die er
zoveel tijd in had gestoken, die alles tot in de puntjes had geregeld, die in
15 talen “Wat is geocaching?” had vertaald en geprint, die van ruim 125 caches
alle aanrijroutes/mogelijke locaties/spoilerfoto’s/hints had verzameld... hij,
de enige die vooraf dacht dat we hooguit 13 landen zouden halen...hij, Frank,
mijn broer, die mocht de laatste etappe
rijden. Op weg naar Polen, op weg naar land nummer 15.
De lenzen.
Hij, Frank dus,
kreeg last van zijn lenzen en vond het niet verantwoord zo verder te
rijden. Een groot man herken je aan de bereidwilligheid
om zijn lenzen uit te doen ter verhoging van de veiligheid. Dramatisch.. had
het kunnen zijn maar eigenlijk had niemand het echt in de gaten.
Na de lenzen van Frank.
En dus was het
weer Frank die het voorbereidend werk deed voor ons. Frank gaf zijn felbegeerde
bestuurdersplek af aan Ferry en in de rol van navigator loodste Frank Ferry en
ons veilig naar onze laatste cache toe. Om half 12 aankomen in een dorp in het
zuiden van Polen, het vinden van de laatste cache, het geblaf van vele honden,
de opluchting, de voldoening, het openen
van een fles bubbels, het feliciteren van elkaar, de ontlading....
Mooi man. Het was
echt mooi. Van het begin tot het eind. En we hebben echt geen waanzinnige
prestatie neergezet hoor, echt niet! We hebben een onwijs mooi avontuur
beleefd.
Het eindoordeel.
De positiviteit, het ongedwongene, het vertrouwen, het
niet moeten maar proberen, het accepteren....
Ik ken maar 1
gezegde wat enigszins in de buurt komt van wat ik deze 24 uur heb beleefd:
Breek de dag, tik
een eitje.
Met vriendelijke
groeten,
Haico Spaapen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten